आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..

चेह-यावर मुखवटा लावून आयुष्य हे जगतोय..
उसण्या आनंदावर खोटं खोटं हसतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
प्रेम काय माहित कसं असतं..? कसं दिसतं..?
भुलून गोड शब्दांना प्रेम समजुन मिरवतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..

बाबांची इभ्रत, समाजाची भीती
एक पोकळ नातं आयुष्यभर झेलतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
वळीवाच्या पावसाला श्रावण सरी समजतोय..
मन वेडपिसं होउन त्यात ओलचिम्ब भिजतंय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
माझेच प्रश्न माझीच उत्तरं, मीच साधन मीच साध्य..
कळतंय सारं पण वळत मात्र काहीच नाहीये..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
बंदिस्त पिंज-यालाच आकाश समजतोय..
क्षितिज माझं त्याच्यापलिकडे आहे हे सोयिस्करपणे विसरलोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
जगाला सांगतोय मी आनंदात लोळतोय..
आत मात्र रोज़ रडतोय, कुढतोय, संपतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
कठ्पुतळीचा खेळ आता आयुष्य हे झालंय..
जो जसा नाचवेल मी तसा नाचतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
स्वत:लाच फसवन्याची आता सवय इतकी झालीये..
की आरसाही बघताना भीती मला वाटतेय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..
आयुष्य हे असंच जाणार, फसवणूक स्वत:ची कधीच नाही संपणार..
हातावरील रेषांच्या लांबीत सुख माझं मोजतोय..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..

जगाच्या या रहाटगाडग्यात एक " सोंगाड्या ".. म्हणून जगतोय ..
आणि खरं सांगू का मी स्वत:लाच फसवतोय..

पण ,
एकदा तरी मनाशी प्रामाणिक मला राहायचंय..
काचेसारख पारदर्शक त्याला सुद्धा करायचंय..
माझ्या हक्काचा माझ्या वाटणीचा एक श्वास मला घ्यायचाय..
एक दिवस का होईना पण स्वत:साठी जगायचंय..
आज आता ह्या क्षणापासून सुरुवात मी करतोय..
आणि खरं सांगू का अंतरंगी स्वर्गच अनुभवतोय..